ارزیابی مواجهه شغلی با 4،4′-متیلن-بیس-(2-کلروآنیلین) "MOCA" با استفاده از یک روش حساس جدید برای پایش بیولوژیکی

یک روش تحلیلی جدید، که با ویژگی بالا و حساسیت قوی مشخص می‌شود، با موفقیت برای تعیین 4،4′-متیلن-بیس-(2-کلروآنیلین)، که معمولاً با نام "MOCA" شناخته می‌شود، در ادرار انسان توسعه داده شده است. لازم به ذکر است که MOCA یک ماده سرطان‌زای شناخته شده است و شواهد سم‌شناسی ثابت شده‌ای، سرطان‌زایی آن را در حیوانات آزمایشگاهی مانند موش صحرایی، موش و سگ تأیید می‌کند.

پیش از به‌کارگیری این روش تازه توسعه‌یافته در محیط‌های شغلی دنیای واقعی، تیم تحقیقاتی ابتدا یک مطالعه مقدماتی کوتاه‌مدت با استفاده از موش‌ها انجام داد. هدف اصلی این مطالعه پیش‌بالینی، شناسایی و روشن کردن برخی از ویژگی‌های کلیدی مربوط به دفع ادراری MOCA در مدل حیوانی - از جمله جنبه‌هایی مانند سرعت دفع، مسیرهای متابولیکی و بازه زمانی برای سطوح قابل تشخیص - بود که پایه علمی محکمی را برای کاربرد بعدی این روش در نمونه‌های انسانی ایجاد می‌کند.

پس از تکمیل و اعتبارسنجی مطالعه پیش‌بالینی، این روش تشخیص مبتنی بر ادرار رسماً برای ارزیابی میزان مواجهه شغلی با MOCA در بین کارگران در شرکت‌های صنعتی فرانسه به کار گرفته شد. دامنه این بررسی دو نوع اصلی از سناریوهای کاری مرتبط با MOCA را پوشش می‌داد: یکی فرآیند تولید صنعتی خود MOCA و دیگری استفاده از MOCA به عنوان عامل پخت در ساخت الاستومرهای پلی اورتان، یک سناریوی کاربردی رایج در صنایع شیمیایی و مواد.

تیم تحقیقاتی از طریق آزمایش در مقیاس بزرگ نمونه‌های ادرار جمع‌آوری‌شده از کارگران در این سناریوها، دریافتند که میزان دفع ادراری MOCA طیف وسیعی از تغییرات را نشان می‌دهد. به‌طور خاص، غلظت‌های دفع از سطوح غیرقابل تشخیص - که کمتر از 0.5 میکروگرم در لیتر تعریف می‌شود - تا حداکثر 1600 میکروگرم در لیتر متغیر بود. علاوه بر این، هنگامی که متابولیت‌های N-استیل MOCA در نمونه‌های ادرار وجود داشتند، غلظت آنها به‌طور مداوم و به‌طور قابل‌توجهی کمتر از غلظت ترکیب اصلی (MOCA) در همان نمونه‌ها بود، که نشان می‌دهد خود MOCA شکل اصلی دفع‌شده در ادرار و شاخص قابل اعتمادتری از قرار گرفتن در معرض آن است.

به طور کلی، نتایج به دست آمده از این ارزیابی مواجهه شغلی در مقیاس بزرگ، به طور منصفانه و دقیقی منعکس کننده سطح کلی مواجهه با MOCA در کارگران مورد بررسی بود، زیرا سطح دفع شناسایی شده با ماهیت کار آنها، مدت زمان مواجهه و شرایط محیط کار ارتباط نزدیکی داشت. علاوه بر این، یک مشاهده مهم از این مطالعه این بود که پس از تکمیل تعیین‌های تحلیلی و اجرای اقدامات پیشگیرانه هدفمند در محل‌های کار - مانند بهبود سیستم‌های تهویه، افزایش استفاده از تجهیزات حفاظت فردی (PPE) یا بهینه‌سازی عملیات فرآیند - سطح دفع ادراری MOCA در کارگران آسیب دیده اغلب کاهش آشکار و قابل توجهی را نشان داد که نشان دهنده اثربخشی عملی این مداخلات پیشگیرانه در کاهش مواجهه شغلی با MOCA است.